سوگواری

این اطلاعات برای افراد سوگوار، خانواده و دوستان آنها، و سایر افرادی است که می خواهند درباره سوگواری بیشتر بیاموزند.

در این صفحه، اطلاعاتی درباره موارد زیر پیدا خواهید کرد:

• افراد معمولا پس از فقدان چگونه داغداری می کنند
• سوگ حل نشده
• مکان های مناسب برای یافتن کمک
• منابع دیگر برای کسب اطلاعات بیشتر
• دوستان و اقوام چگونه می توانند کمک کنند

سوگواری چیست؟

سوگواری تجربه ای ناراحت کننده اما شایع است. اغلب ما در برهه ای از زندگی خود مرگ عزیزی را تجربه خواهیم کرد.

با این حال، در زندگی روزمره خود بسیار کم به مرگ فکر می‌کنیم و به ندرت درباره آن صحبت می‌کنیم، شاید به این دلیل که کمتر از نسل‌های پیشین با آن روبرو می‌شویم. مرگ برادر یا خواهر، دوست یا فامیل، بخشی عادی از زندگی دوران کودکی یا نوجوانی آنها بود.  این فقدان ها معمولا برای ما دیرتر اتفاق می افتد. از این جهت، ما فرصتی برای یادگیری سوگواری نداریم: اینکه چه احساسی دارد، کارهای درست کدام‌اند و چه چیزی «معمول» است. ما حتی تجربه کنار آمدن با آن را نیز نداریم.

با این وجود، وقتی نهایتاً با از دست دادن کسی که دوستش داریم روبرو می‌شویم، باید با آن کنار بیاییم.  همه ما منحصر به فرد هستیم و روش‌های خاص خود را برای سوگواری کردن داریم، اما تجربه هایی هستند که هنگام عزاداری در میان اغلب ما مشترک است.

ما چگونه سوگواری را تجربه می کنیم؟

همه‌ی ما بعد از هر نوع فقدانی داغداری می‌کنیم، اما پس از مرگ کسی که دوستش داریم، این احساس به‌طور قوی‌تری بروز می‌کند. سوگواری تنها یک احساس واحد نیست، بلکه مجموعه‌ای از احساسات متوالی است. هر کدام از این احساسات مدتی به طول می انجامد و هر فرد بر اساس خود این دوره را سپری می کند.

ما اغلب برای فردی که مدت زیادی او را می‌شناخته‌ایم، بیشتر داغداری می‌کنیم. با این حال، افرادی که تجربه سقط جنین داشته‌اند، نوزاد مرده به دنیا آورده‌اند یا فرزند بسیار کوچکی را از دست داده‌اند، به همان شیوه داغداری می‌کنند. این افراد به همان میزان به مراقبت و توجه احتیاج دارند.

افراد در حین سوگواری با احساسات متعددی مواجه می شوند. این احساسات با ترتیب خاصی ظاهر نمی شوند. احساسی که گمان می کردیم از بین رفته است، دوباره بر می گردد. برخی از ما بعضی از این احساسات را تجربه نخواهیم کرد.

شوک

اغلب افراد پس از مرگ یکی از دوستان یا اقوام نزدیک دچار شوک می شوند، به نحوی که نمی توانند واقعیت این اتفاق را باور کنند. حتی اگر مرگ پیش بینی شده باشد، آن ها همچنان ممکن است که حس شوک را تجربه کنند.

این حس بی‌احساسی عاطفی گاهی می‌تواند [به فرد] در انجام همه‌ی کارهای مهمی که باید انجام شود، مانند تماس با بستگان و سازماندهی مراسم خاکسپاری، کمک کند. با این وجود، اگر این احساس غیرواقعی طولانی شود، ممکن است باعث مشکلاتی شود. دیدن جسد متوفی می‌تواند برای برخی افراد راه مهمی برای شروع فرآیند غلبه بر این وضعیت باشد.

برای بسیاری از افراد، مراسم خاکسپاری یا مراسم یادبود، رویدادی است که در آن واقعیت آنچه که اتفاق افتاده است تجلی پیدا می کند. دیدن جسد یا شرکت در مراسم خاسپاری ممکن است ناراحت کننده باشد، اما این ها راه هایی برای خداحافظی با کسی است که دوستش داریم. در آن زمان، ممکن است احساس کنید که حضور در مراسم خاکسپاری بسیار دردناک است. بسیاری از افراد اگر این کار را انجام ندهند، سال های بعد از این بابت احساس پشیمانی می کنند.

انکار

 به زودی، این بی حسی ناپدید می شود و ممکن است با حس انکار جایگزین شود. برای شما پذیرش آنچه که اتفاق افتاده است، دشوار است. متقاعد کردن خودتان، با وجود اینکه حقیقت را می دانید، کار دشواری است. شما برای فرد از دست رفته حسرت می خوردید. فقط به نحوی می خواهید او را پیدا کنید، با وجود اینکه این امر به وضوح غیرممکن است. این موضوع باعث می‌شود که آرامش یا تمرکز داشتن دشوار شود و خواب منظم برای شما ممکن است تبدیل به معضل شود. خواب ها می توانند بسیار ناراحت کننده باشند.

برخی افراد احساس می‌کنند که عزیزشان را هر جا که می‌روند، در خیابان، پارک، اطراف خانه یا هر جایی که با هم وقت گذرانده‌اند، «می‌بینند».

خشم و احساس گناه

همچنین، شما در این زمان ممکن است نسبت به پزشکان و پرستارانی که از مرگ جلوگیری نکرده اند، نسبت به دوستان و بستگانی که به اندازه کافی کمک نکردند یا حتی نسبت به شخصی که با مرگش شما را ترک کرده است، احساس خشم زیادی داشته باشید. حتی ممکن است از خودتان نیز عصبانی باشید که به اندازه کافی کاری برای شخص متوفی انجام نداده اید.

یکی دیگر از احساسات رایج، احساس گناه است. خود را در حال مرور همه چیزهایی که دوست داشتید بگویید یا انجام دهید می‌یابید.  حتی ممکن است که فکر کنید که با انجام دادن کارها به شکل متفاوت، به‌نوعی می‌توانستید از مرگ جلوگیری کنید. البته، مرگ معمولاً در کنترل هیچ‌کس نیست و ممکن است نیاز باشد که به فرد سوگوار این نکته یادآوری شود. حتی آسودگی شما از مرگ عزیزتان پس از تحمل بیماری دردناک یا ناراحت کننده، ممکن است که باعث احساس گناه در شما شود. این احساس آرامش، طبیعی، قابل درک و بسیار رایج است.

غم

این حالت آشفتگی معمولاً با دوره‌هایی از غم یا کناره‌گیری و سکوت دنبال می‌شود، زمانی که تمایل به تنهایی دارید. این تغییرات ناگهانی احساسات که ممکن است برای دوستان یا نزدیکان قابل‌ درک نباشد، یکی از قسمت های معمول در مراحل سوگواری است. 

اگرچه آشفتگی کمتری را تجربه می کنید، اما دوره های افسردگی با گذشت زمان بیشتر می شود. گاهی ممکن است دچار سوگواری شدید شوید که با دیدن افراد، مکان‌ها یا چیزهایی که خاطرات فرد از دست رفته را زنده می‌کنند، ایجاد می‌شوند.

هنگامی که شما ناگهان بدون هیچ دلیل واضحی به گریه می‌افتید، درک این موضوع ممکن است برای دیگران دشوار باشد و باعث شرمساری آن‌ها شود. در این مرحله احتمالاً از افرادی که کاملاً سوگواری یا غم شما را درک نمی‌کنند، دوری کنید. هرچند، اجتناب از دیگران می‌تواند مشکلاتی را در آینده ایجاد کند؛ بهتر است پس از چند هفته یا بیشتر، (تا حد امکان) به زندگی عادی خود بازگردید.

در این مدت، ممکن است در ذهن دیگران این‌طور به نظر برسد که شما زمان زیادی را صرف نشستن می‌کنید، بدون اینکه کاری انجام دهید. اما در واقع، به فرد از دست‌رفته فکر می‌کنید و بارها و بارها به زمان‌های خوب و بدی که با هم داشته‌اید، می‌اندیشید. این بخش مهمی از کنار آمدن با مرگ است.

با گذشت زمان، درد شدید سوگ اولیه شروع به محو شدن می کند. افسردگی کاهش می یابد و می توان به چیزهای دیگر فکر کرد و حتی دوباره به آینده اندیشید. با این وجود، احساس از دست دادن بخشی از خود هرگز به طور کامل از بین نمی رود.

اگر شریک زندگی‌ خود را از دست داده باشید، دیدن زوج‌های دیگر در کنار هم و تصاویر رسانه‌ای از خانواده‌های شاد دائماً تنهایی شما را یادآوری می‌کند. با وجود اینکه بخشی از زندگی شما گم شده است، این امکان وجود دارد که پس از مدتی دوباره احساس آرامش کنید. احتمالاً سال‌ها بعد گاهی متوجه شوید که به گونه‌ای صحبت می‌کنید که انگار فردی که از دست داده‌اید هنوز با شماست.

پذیرش

این تجربیات مختلف ممکن است با هم همپوشانی داشته باشند و در افراد مختلف به شکل های مختلف بروز کند. بسیاری از ما در عرض یک یا دو سال پس از یک سوگ اساسی بهبود می یابیم. مرحله آخر سوگواری رها کردن فرد متوفی است و شروع نوعی زندگی جدید است. خلق و خوی شما بهبود می یابد، خواب شما بهتر می شود و انرژی شما به حالت عادی باز می گردد. شما به حالت همیشگی خود باز می گردید حتی میل جنسی شما باز میگردد.

با گفتن همه این ها، افراد در فرهنگ های مختلف به شیوه خاص خود با مرگ برخورد می کنند. در برخی جوامع، مرگ تنها گامی در چرخه پیوسته مرگ و زندگی تلقی می شود، نه به عنوان «ایستگاه آخر». آداب و مراسم عزاداری ممکن است بسیار عمومی و تجملاتی، یا خصوصی و آرام باشد. در برخی فرهنگ ها، دوره عزاداری ثابت است، در برخی دیگر نه. احساساتی که افراد سوگوار در فرهنگ‌های مختلف تجربه می‌کنند ممکن است مشابه باشد، اما روش‌های ابراز احساسات آن‌ها بسیار متفاوت است.

کودکان و نوجوانان

حتی با اینکه کودکان ممکن است در سنین پایین معنای مرگ را درک نکنند، اما از دست دادن خویشاوندان نزدیک را همچون افراد بالغ احساس می‌کنند. حتی در دوران طفولیت، کودکان داغداری می کنند و دچار احساس پریشانی زیادی می شوند.

با این وجود، آنها تجربه زمانی متفاوتی با بزرگسالان دارند و ممکن است مراحل عزاداری را با سرعت زیادی سپری کنند. در سال‌های ابتدایی مدرسه، کودکان ممکن است که در قبال مرگ یکی از اقوام نزدیک خود احساس مسئولیت کنند؛ بنابراین لازم است به آنها اطمینان داده شود که این موضوع تقصیر آنها نبوده است. افراد کم سن ممکن است از ترس اینکه مسئولیت‌های بیشتری بر دوش بزرگترهای اطرافشان بندازند، از صحبت کردن درباره فقدانشان پرهیز کنند.

سوگواری کودکان و نوجوانان و نیاز آنان به عزاداری را نباید در هنگام فوت یکی از اعضای خانواده نادیده گرفت. برای مثال، آن ها معمولاً باید در ترتیبات مراسم خاکسپاری حضور داشته باشند.

سوگواری پس از خودکشی

کنار آمدن با مرگ بر اثر خودکشی فردی که می شناسید می تواند بسیار دشوار باشد. علاوه بر احساسات معمول سوگواری، تعدادی از احساسات متناقض نیز وجود دارد. شما ممکن است:

• از فردی که خودکشی کرده عصبانی باشید.
• به خاطر اتفاقی که افتاده است احساس ترد شدن داشته باشید.
• احساس سردرگمی کنید که چرا این اتفاق افتاده است.
• احساس گناه کنید؛ بیشتر افراد زندگی خود را به عنوان یک عمل استیصال می‌دانند: چگونه متوجه احساس آن مرحوم نشده اند؟
• از اینکه نتوانستید جلوی مرگ مرحوم را بگیرید احساس گناه کنید؛ ممکن است در ذهن خود زمان هایی که با متوفی گذرانده اید را مرور کنید و از خود بپرسید که آیا می توانستید از آن جلوگیری کنید.
• نگران این باشید که آیا متوفی عذاب کشیده است
• از اینکه دیگر نیازی به تحمل کردن پریشانی متوفی نیست، خوشحال باشید.
• احساس آرامش کنید که دیگر نیازی به حمایت از شخص یا مقابله با افکار و تمایلات او به خودکشی نیست.
• از کاری که آن مرحوم انجام داده است احساس شرمندگی کنید، به ویژه اگر فرهنگ یا مذهب شما خودکشی را گناه یا شرمساری بداند.
• تمایلی به صحبت با افراد دیگر در مورد این موضوع را نداشته باشید زیرا: الف) عمل خودکشی در فرهنگ آنها نشانه خفت است، یا ب) آنها احساس می کنند که دیگران بیشتر به هیاهوی موقعیت علاقه دارند نه احساسات [شما] یا فردی که فوت کرده است.
• احساس انزوا کنید؛ صحبت کردن با سایر افرادی که یکی از عزیزان خود را در اثر خودکشی از دست داده اند، می تواند کمک کند.

دستورالعمل NICE 105 (بخش 1.8) توصیه‌هاییرا برای حمایت از افرادی که سوگوار یا متاثر از خودکشی مشکوک هستند ارائه می‌کند.  منابع مفید دیگر عبارتند از:

• کتابچه راهنمای سازمان ملی پیشگیری از خودکشی (NSPA). 
• وب سایت پشتیبانی پس از خودکشی.
• راهنمای سازمان ملی پیشگیری از خودکشی در مورد خدمات پشتیبانی محلی خودکشی. 

کالبد شکافی

کالبد شکافی معمولاً پس از هر مرگ غیرمنتظره ای انجام می شود. اگر این کار با اعتقادات مذهبی یا فرهنگی فردی مغایرت داشته باشد، دوستان یا بستگان او باید در اسرع وقت پزشک قانونی و هر متخصصی که در این زمینه دخیل است را از این موضوع آگاه کنند.

 استنطاق (بازجویی) معمولاً انجام می شود. شواهدی در جلسه دادگاه به بازرس ارائه می‌شود تا مشخص شود دقیقاً چه اتفاقی افتاده است. رفتن به بازجویی ممکن است برای شما مفید باشد. اما اگر تصمیم گرفتید که این کار را نکنید، همچنان می‌توانید گزارش کاملی از استعلام را از اداره پزشکی قانونی دریافت کنید (هیچ هزینه‌ای برای این کار وجود ندارد).

اطلاعات بیشتر را می‌توانید در بخش راهنمای دولت برای خدمات پزشکی قانونی و تحقیقات پزشکی قانونی و آنچه که هنگام گزارش نویسی مرگ توسط پزشک قانونی اتفاق می‌افتد را بیابید. 

چطور دوستان و بستگان می توانند کمک کنند؟

• شما می توانید با وقت گذراندن با فرد داغدار به او کمک کنید. بیشتر از کلمات، آن‌ها نیاز دارند که در این زمان پر از پریشانی در کنارشان باشید.  زمانی که کلمات کافی نیستند، یک آغوش همدردانه می‌تواند احساس مراقبت و پشتیبانی را منتقل کند.
• مهم است که فرد داغدار، اگر بخواهد، بتواند در کنار کسی گریه کند و درباره احساسات درد و پریشانی خود صحبت کند، بدون اینکه به او گفته شود باید خود را جمع‌ وجور کند. با گذشت زمان، او با این مسئله کنار خواهد آمد اما ابتدا به صحبت کردن و گریه کردن نیاز دارد.
• دیگران ممکن است درک نکنند که چرا شخص سوگوار باید بارها و بارها در مورد مسائل مشابه صحبت کند، اما این بخشی از روند برطرف سازی سوگواری است و باید به شخص داغدار دلگرمی داده شود. اگر نمی‌دانید که چه بگویید، یا حتی نمی‌دانید که آیا باید در مورد آن صحبت کنید یا خیر، صادق باشید و این موضوع را به شخص سوگوار بگویید. این کار به فرد سوگوار این فرصت را می دهد تا به شما بگوید که چه می خواهد. افراد اغلب از ذکر نام فرد متوفی خودداری می‌کنند زیرا می‌ترسند که مبادا این کار ناراحت‌کننده باشد. با این حال، برای شخص داغدار ممکن است به نظر برسد که دیگران فقدان آن ها را فراموش کرده‌اند که این مسئله در کنار احساسات دردناک سوگواری، احساس انزوا را نیز به شخص سوگوار اضافه می‌کند.
• به یاد داشته باشید که مناسبت‌ها و سالگردها - نه تنها درگذشت، بلکه تولدها و عروسی‌ها - زمان‌های دردناکی هستند. دوستان و اقوام می توانند تلاش ویژه ای با حضور خود در کنار فرد داغدار داشته باشند.
• کمک کردن در نظافت، خرید یا مراقبت از کودکان می تواند بار تنهایی را کاهش دهد. زوج‌های سالخورده‌ای که عزیز خود را از دست داده‌اند، ممکن است برای انجام کارهایی که شریک متوفی قبلاً انجام می داده نیاز به کمک داشته باشند، مانند پرداخت قبض‌ها، آشپزی، نظافت خانه، سرویس خودرو و غیره.
• مهم است که به افراد فرصت کافی برای داغداری داده شود. برخی قادرند که سریعاً بر فقدان و سوگشان غلبه کنند، اما برخی دیگر به زمان بیشتری احتیاج دارند؛ بنابراین، از بستگان یا دوستان داغدار انتظار نداشته باشید که خیلی زود به حالت عادی برگردند. آن‌ها به زمان نیاز دارند تا به درستی داغداری کنند و این موضوع کمک می‌کند که در آینده مشکلی برای آن ها پیش نیاید. 

اگر سوگواری حل نشود، چه اتفاقی می افتد؟

افرادی هستند که به نظر می رسد اصلاً داغدار نیستند. آنها در مراسم خاکسپاری گریه نمی کنند، از هرگونه اشاره به فقدان خود اجتناب می‌کنند و به طور قابل‌توجهی سریع به زندگی عادی خود بازمی‌گردند. این شیوه‌ی عادی آن‌ها برای مواجهه با این لطمه است و هیچ آسیبی از این طریق ایجاد نمی‌شود. اما برخی دیگر ممکن است علائم جسمانی غیر عادی یا دوره ای مکرر افسردگی را در سال های بعد تجربه کنند. برخی ممکن است فرصت داغداری را نداشته باشند. تقاضای شدید به مراقبت از خانواده یا کسب و کار ممکن است به معنای نداشتن زمان کافی برای سوگواری باشد.

گاهی اوقات، فقدان به عنوان یک سوگواری «معمول» تلقی نمی‌شود. این مسئله اغلب، اما نه همیشه، برای افرادی که سقط جنین، مرگ نوزاد قبل از تولد یا حتی سقط عمدی داشته‌اند، اتفاق می‌افتد. اما همچنان این افراد نیز ممکن است دوره های مکرر افسردگی را تجربه کنند.

برخی دیگر هم شروع به داغداری می کنند اما در همین مرحله گیر می کنند. حس اولیه شوک و ناباوری همچنان ادامه پیدا می کند. ممکن است سال ها بگذرد و باور کردن فوت فردی که دوستش داشته اند برای آن ها سخت باشد. برخی دیگر امکان دارد که همچنان قادر به فکر کردن به هیچ چیز دیگری نباشند، و اغلب اتاق فرد متوفی را به نوعی زیارتگاه برای یادبود او تبدیل می‌کنند.

گاهی افسردگی که با هر سوگواری همراه است، احتمالاً به حدی عمیق شود که فرد از خوردن و آشامیدن امتناع کند و افکار خودکشی به ذهنش خطور کند.

کمک گرفتن از پزشک

سوگواری دنیای ما را وارونه می کند و یکی از دردناک ترین تجربیاتی است که ما تحمل می کنیم. سوگواری می تواند عجیب، وحشتناک و طاقت فرسا باشد. با وجود این، سوگواری بخشی از زندگی است که همه ما از آن عبور می کنیم و معمولاً نیازی به مراقبت پزشکی ندارد. با این حال، در برخی مواقع، سوگواری به یک مشکل جدی تبدیل می شود.

• اگر سوگواری کسی بعد از چند ماه برطرف نشد، پزشک عمومی او می تواند کمک کند. برای برخی افراد، دیدار و صحبت با افرادی که تجربه مشابهی داشته اند کافی خواهد بود. برخی دیگر ممکن است که برای مدتی به مشاور سوگواری یا روان درمانگر مراجعه کنند، چه به صورت فردی و چه در گروه تخصصی.
• گاهی اوقات، شب های بی خوابی می تواند آنقدر ادامه داشته باشد که به یک مشکل جدی تبدیل شود. پزشک ممکن است برای چند روز قرص خواب تجویز کند.
• اگر افسردگی عمیق تر شود و بر اشتها، انرژی و خواب تأثیر بگذارد، داروی ضد افسردگی می توانند مفید باشند. برای اطلاعات بیشتر می توانید به رساله ما درباره داروی ضد افسردگی مراجعه کنید. اگر افسردگی همچنان بهبود نیافت، پزشک عمومی شما ممکن است قرار ملاقاتی را با روان پزشک ترتیب دهد.
• برای کسانی که عزیزی را به دلیل بیماری لاعلاج از دست داده‌اند، بسیاری از مراکز درمانی خاص خدمات سوگواری و پشتیبانی رایگان ارائه می‌دهند.
• برای افرادی که دچار مشکل می‌شوند، کمک در دسترس است؛ نه تنها از طریق پزشکان، بلکه از طریق سازمان‌هایی که در ادامه ذکر شده‌اند.

حمایت و مشاوره به افراد داغدار در مورد سوگواری

Bereavement Advice Centre

راهنمای تلفنی: 9494 634 0800

سرویس مرکز مشاوره سوگواری (Bereavement Advice Centre) از طریق شماره تلفن رایگان به افراد داغدار در مورد مسائل عملی مختلف پشتیبانی ارائه می دهد .  این سرویس درباره تمام جنبه‌های سوگواری، از ثبت مرگ و پیدا کردن کارگزار خاکسپاری تا سوالات مربوط به ارث، مالیات و مزایا، مشاوره ارائه می‌دهد.

Breathing Space Scotland

راهنمای تلفنی: 87 85 83 0800

مشاوران باتجربه آماده‌اند تا به صحبت‌های افرادی که دچار افسردگی هستند و نیاز به گفتگو دارند، گوش دهند و به آن‌ها مشاوره و اطلاعات ارائه کنند.

Child Bereavement UK

خطوط اطلاع رسانی و یاری رسانی: 40 888 02 0800

این موسسه خیریه ملی به خانواده های داغدار و متخصصانی که از آنها مراقبت می کنند، کمک می کند.

Cruse Bereavement Care و Cruse Bereavement Care Scotland

راهنمای تلفنی: 1677 808 0808

راهنمای تلفنی (اسکاتلند): 2227 600 0845

موسسه (Cruse Bereavement Care) از افرادی که پس از فوت عزیزان خود دچار اندوه شدند، حمایت می کند. پشتیبانی حضوری و گروهی نیز در این موسسه توسط داوطلبان آموزش دیده در زمینه پشتیبانی سوگواری در سراسر بریتانیا ارائه می شود.

Dying Matters

این موسسه ائتلافی متشکل از ۳۲,۰۰۰ عضو در سراسر انگلستان و ولز است که هدف آن کمک به مردم برای صحبت آشکارتر درباره مرگ، فوت و سوگواری و همچنین برنامه‌ریزی برای پایان زندگی است.

Rosie Crane Trust

راهنمای تلفنی:  55120 01460

ایمیل: contact@rosiecranetrust.co.uk

این بنیاد از والدینی که پس از فوت فرزند خود (در سنین مختلف) داغدار شده اند، حمایت می‌کند و در مسیر سوگواری به آن‌ها کمک می کند.

Samaritans

راهنمای تلفنی: 123 116

ایمیل: jo@samaritans.org

ساماریتان یک سازمان ملی برای حمایت از کسانی است که دچار پریشانی هستند، احساس خودکشی یا ناامیدی دارند و نیاز به کسی دارند که با ان ها صحبت کنند.

Support After Suicide Partnership

این شبکه متشکل از سازمان‌هایی است که از افرادی که سوگوار شده‌اند یا تحت تأثیر خودکشی قرار گرفته‌اند، حمایت می‌کنند.

Survivors of Bereavement by Suicide

راهنمای تلفنی: 5065 111 0300

یک سازمان خودیاری برای بزرگسالان داغدیده در سراسر بریتانیا که توسط افرادی که سوگوار شده اند اداره می شود.

Bereavement Advice Centre

راهنمای تلفنی: 2304 123 0345

این موسسه خیریه - دوستان دلسوز: حمایت از والدین داغدار و خانواده های آنها - متشکل از والدین، خواهران، برادران، پدربزرگ‌ ها و مادربزرگ‌ های داغدیده ای است که از مرگ کودک/فرزند خود رنج برده‌اند.

The Lullaby Trust

تلفن: 6868 802 0808

ایمیل: support@lullabytrust.org.uk

این مؤسسه خیریه به خانواده‌های داغدیده‌ای که با فوت ناگهانی نوزاد مواجه می‌شوند، حمایت‌های تخصصی ارائه می‌کند، توصیه‌های مربوط به خواب ایمن‌تر نوزاد را ترویج می‌دهد و آگاهی را درباره مرگ ناگهانی نوزاد افزایش می‌دهد.

The Loss Foundation

بنیاد فقدان، مؤسسه خیریه ای است که از افرادی که عزیزان خود را بر اثر سرطان از دست داده‌اند، حمایت می‌کند. همچنین، این موسسه گروه های حمایتی در لندن و آکسفورد (عمدتا برای دانشجویان) و سایر رویدادهای حمایتی را اداره می کند.

WAY: Widowed and Young

موسسه خیریه ای است برای مردان و زنان زیر 50 سال که شریک زندگی خود را از دست داده اند.

Winston's Wish

Winston’s Wish یک مؤسسه خیریه ملی در بریتانیا است که به کودکان، جوانان (حداکثر تا ۲۵ سال) و خانواده‌های آن‌ها، زمانی که یکی از نزدیکانشان فوت می‌کند، حمایت‌های مرتبط با سوگواری ارائه می‌دهد.

راهنمای تلفنی: 021 020 08088

ایمیل: ask@winstonswish.org

مطالب بیشتر برای مطالعه

• ادراک یک اندوه، اثر سی. اس.  لوئیس.
• شما از آن عبور خواهید کرد: خشم سوگواری، اثر ویرجینیا آیرونساید.
• همچنین، بنیاد Cruse Bereavement Care طیف وسیعی از موارد توصیه شده را ارائه می‌کند.

ماخذ

Zisook, S., & Shear, K. (2009). Grief and bereavement: what psychiatrists need to know. World Psychiatry, 8 (2), 67-74.

Bonanno, G.A., & Kaltman, S. (2001). The varieties of grief experience. Clinical Psychology Review, 21 (5), 705-734.

Zisook, S., et al. (2014). Bereavement: Courses, consequences and care. Current Psychiatry Reports, 16, 482-492.

Lobar, S.L., Youngblut, J.M., & Brooten, D. (2006). Cross-cultural beliefs, ceremonies and rituals surrounding death of a loved one. Pediatric Nursing, 32 (1), 44-50.

Watson-Jones, R.E., Busch, J.T.A., Harris, P.L., & Legare, C.H. (2017). Does the body survive death? Cultural variation in beliefs about life everlasting. Cognitive Science, 41 (Suppl.3), 455-476.

Bibby, R.W. (2017). Life after death: Data and reflections on the last information gap: A research note. Studies in Religion, 46 (1), 130-141.

Perkins, H.S., Cortez, J.D., & Hazuda, H.P. (2012). Diversity of patients’ beliefs about the soul after death and their importance in end of life care. Southern Medical Journal, 105 (5), 266-272.

Bonoti, F., Leondari, A., & Mastora, A. (2013). Exploring children’s understanding of death: through drawings and the death concept questionnaire. Death Studies, 37, 47-60.

Slaughter, V. (2005). Young children’s understanding of death. Australian Psychologist, 40 (3), 179-186.

Willis, C.A. (2002). The grieving process in children: strategies for understanding, educating and reconciling children’s perceptions of death. Early Childhood Education Journal, 29 (4), 221-226.

Simon, N.M. (2013). Complicated grief. JAMA, 310 (4), 416-423.

Horowitz, M.J., et al. (1997). Diagnostic criteria for complicated grief disorder. American Journal of Psychiatry, 154 (7), 904-910.

Monk, T.H., Germain, A., & Reynolds, C.F. (2008). Sleep disturbance in bereavement. Psychiatric Annals, 38 (10), 671-675.

همکاران

این اطلاعات توسط هیئت تحریریه مشارکت عمومی (PEEB) در کالج سلطنتی روانپزشکان (Royal College of Psychiatrists) تولید شده است.

ویراستار مجموعه: دکتر فیلیپ تیمز
مدیر مجموعه: توماس کندی
ویرایش تخصصی:  دکتر مانوژ راژاگوپال

زمان انتشار: مارس 2020

بررسی مجدد:  مارس 2023

© کالج سلطنتی روانپزشکان (Royal College of Psychiatrists) 

(This translation was produced by CLEAR Global (Aug 2024