بی اشتهایی عصبی و پر خوری عصبی

امیدوار هستیم که این اطلاعات مفید باشد اگر:

• به طور مداوم در فکر وزن و تصویر بدنی خود هستید
• احساس می کنید که تغذیه و رژیم غذایی شما ممکن است دردسر ساز بشود
• برای کاهش وزن، به طور وسواس‌ گونه ای از روش‌های دیگر، مانند ورزش کردن بیش از حد یا بیمار کردن خود استفاده می کنید
• گمان می کنید که ممکن است بی اشتهایی عصبی یا پر خوری عصبی داشته باشید
• سایر افراد نگران کاهش وزن بیش از حد شما می شوند
• دوست، خانواده یا فرزندی دارید که مشکل مشابه ای دارد.

اطلاعات این رساله به مشکلات مربوط به اضافه وزن نمی‌پردازد.

مقدمه

همه ی ما عادت های غذایی گوناگونی داریم. سبک های غذایی بسیاری وجود دارند که میتوانند ما را سالم نگه دارند. با این حال، برخی از آن‌ ها ناشی از ترس شدید از چاق شدن هستند که در واقع به سلامت ما آسیب می‌ رسانند. این‌ عادت ها به عنوان «اختلالات تغذیه» شناخته می‌شوند و شامل موارد زیر هستند:

• پر خوری
• کم خوری
• استفاده از روش‌های مضر جهت از بین بردن کالری‌.

در واقع، اختلالات تغذیه معمولا شامل عواملی فراتر از رفتار های مربوط به خوردن می شوند، به طوری که افراد مبتلا به این اختلالات دائم نگران چگونگی جلوگیری از مصرف کالری یا چگونگی سوزاندن آن هستند. آنها همچنین اغلب اوقات در حال چک کردن ظاهر و وزن خود هستند. این افراد از دیدن خود در آینه یا از حضور داشتن در عکس ها اجتناب می کنند تا مطمئن شوند که وزنشان افزایش نیافته است.

این رساله به دو اختلال خوردن - بی‌اشتهایی عصبی و پر خوری عصبی - می‌پردازد. این دو اختلال هرکدام جداگانه شرح داده می شوند اما

• علائم بی اشتهایی عصبی و پر خوری عصبی اغلب متغیر است.
• افراد ممکن است از پر خوری عصبی به بی اشتهایی عصبی برسند، یا با علائم بی اشتهایی عصبی شروع کنند اما بعدها به پر خوری عصبی دچار شوند.

چه کسانی به اختلالات تغذیه دچار می شوند؟

زنان و دختران ۱۰ برابر بیشتر از پسران و مردان در معرض ابتلا به بی اشتهایی عصبی و پر خوری عصبی قرار دارند.

با این حال، اختلالات تغذیه در میان مردان و پسران در حال افزایش است. آنها احتمالا بیشتر با ورزش کردن بیش از حد در معرض این اختلالات قرار می گیرند و بجای لاغر اندام بودن، بیشتر به عضله ای بودن تمایل دارند.

بی اشتهایی عصبی

علائم آن چیست؟

متوجه می شوید که:

• هر روز بیشتر نگران وزن خود می شوید
• کمتر می خورید و کالری شماری می کنید
• بیشتر ورزش می کنید که کالری بسوزانید
• نمی توانید میل خود را در کاهش وزن کنترل کنید، حتی زمانی که وزن شما نسبت به سن و قدتان بسیار پایین تر از حد سالم است
• استفاده بیشتر از دخانیات یا جویدن آدامس برای پایین نگه داشتن وزن خود
• چک کردن وسواس گونه وزن، اندام یا تصویر خود در آینه
• اجتناب از موقعیت های اجتماعی که ممکن است شامل غذا خوردن باشند
• استفاده از لباس های گشاد برای پنهان کردن بدن
• مصرف زیاد آب قبل از وزن کشی
• حذف گروه‌های خاصی از مواد غذایی و تفکیک غذاها به «خوب» و «بد» بودن
• اجتناب از وعده‌های غذایی، به ویژه در مدرسه
• کاهش میل جنسی
  • از دست دادن عادت ماهانه به صورت کامل یا مقطعی در زنان و دختران.
  • کوچک شدن بیضه ها، عدم نعوظ و احتلام در پسران و مردان.

علاوه بر این، برخی افراد متوجه می شوند که دچار مشکلات وسواس گونه دیگری نیز شده اند، مانند پایبندی به برنامه ها و زمان بندی های ثابت، یا شاید ترس از آلودگی، نیاز به مطالعه یا کار مداوم، یا مشکل در خرج کردن مناسب پول.

[این علائم] چه زمانی آغاز میشود؟

در حال حاضر، می دانیم که افراد در سنین مختلف ممکن است که به اختلال بی اشتهایی عصبی مبتلا شوند اما این امر معمولا در دوران بلوغ شایع است. این اختلال می تواند:

• از هر ۱۵۰ دختر پانزده ساله ، ۱ نفر را درگیر کند
• از هر۱۰۰۰ پسر پانزده ساله ، ۱ نفر را درگیر کند.

چه اتفاقی می افتد؟

• روزانه کالری بسیار پایینی را دریافت می کنید. شما غذاهای به ظاهر «سالم» مثل میوه، سبزیجات و سالاد مصرف می کنید اما به اندازه کافی به بدن شما انرژی نمی رسانند.
• برای پایین نگه داشتن وزن خود ممکن است ورزش کنید، از قرص های لاغری استفاده کنید یا بیشتر از دخانیات استفاده کنید.
• نمی خواهید به خودتان اجازه خوردن بدهید ولی برای دیگران غذا تهیه و آماده می کنید.
• همچنان مثل همیشه احساس گرسنگی می کنید، در واقع متوجه می شوید که نمی توانید به غذا فکر نکنید.
• ترس از اضافه وزن در شما بیشتر می شود و مصمم تر می شوید که وزن خود را پایین تر از حد معمول نگه دارید.
• خانواده شما اولین افرادی خواهند بود که متوجه لاغری شما می شوند.
• به این نتیجه می رسید که نمی توانید به دیگران بگویید که چه میزان غذا استفاده می کنید یا چه مقدار وزن از دست داده اید.
• همچنین، اگر چیزی بخورید که در برنامه خود در نظر نگرفته‌ اید، ممکن است خودتان را بیمار کنید، به خصوص اگر بر غذا خوردن خود کنترل نداشته باشید و دچار پرخوری شوید. هرچند، این علائم بیشتر به اختلال بی‌اشتهایی عصبی، نوع پرخوری-پاکسازی» شناخته می‌شود، تا پر خوری عصبی. افرادی که دچار پرخوری عصبی هستند معمولا وزن عادی دارند.

پرخوری عصبی

علائم آن چیست؟

متوجه می شوید که:

• هر روز بیشتر نگران وزن خود می شوید
• در خوردن زیاده روی می کنید (به قسمت پایین مراجعه کنید)
• خودتان را وادار به استفراغ کردن کنید، از مسهل ها استفاده کنید، یا روش های دیگری را انجام می دهید که بتوانید از شر کالری خلاص شوید
• عادت ماهانه نامنظم داشته باشید
• احساس خستگی کنید
• احساس گناه کنید
• وزن طبیعی خود را حفظ می کنید، با وجود تلایش هایی که برای رژیم گرفتن می کنید.

[این علائم] چه زمانی آغاز میشود؟

پرخوری عصبی معمولا در اواسط نوجوانی آغاز میشود. هرچند افراد قبل از این که متوجه اختلال خود شوند و درخواست کمک کنند، ممکن است سال ها ناخوش باشند. مردم اغلب زمانی که زندگی آن ها تغییر می کند به دنبال کمک می گردند، مانند شروع رابطه جدید یا مجبور شدن به زندگی با دیگر افراد برای اولین بار.

حدود ۴ نفر از هر ۱۰۰ زن در مقاطعی از زندگی خود به پرخوری عصبی مبتلا می‌شوند، که این تعداد در مردان کمتر است.

پرخوری

• به یخچال هجوم می برید یا بیرون می روید و غذاهای چاق کننده زیادی می خرید که به طور معمول از آنها دوری می کنید.
• سپس همه آنها را سریعا می خورید و این کار را معمولا مخفیانه انجام می دهید.
• ممکن است در عرض چند ساعت، چند بسته بیسکویت، چندین جعبه شکلات و تعدادی کیک را تمام کنید.
• حتی ممکن است غذای دیگران را نیز بردارید یا دزدی کنید تا حس پرخوری را ارضا کنید.
• پرخوری ممکن است در غالب یک وعده برنامه ریزی شده باشد اما چون خوراک خود را محدود کرده اید با این مشکل که دیگر وعده غذایی معمولی نمی تواند شما گرسنگی شما را رفع کند، مواجه میشوید
• سپس، احساس نفخ و سیری می کنید و حتی ممکن است حس گناه یا افسردگی به شما دست دهد. سعی می کنید با بیمار کردن خود یا با استفاده از مسهل ها از شر غذایی که خورده اید خلاص شوید. با اینکه این کار خسته کننده و عذاب آور است، اما شما در تله ی این چرخه ی پرخوری و دفع یا استفراغ اجباری می افتید.

اختلال پرخوری

اگر شما از این اختلال رنج می برید، احتمالا رژیم می گیرید و پرخوری می کنید اما خود را وادار به استفراغ نمی کنید. 

این وضعیت بسیار ناراحت کننده است و ممکن است باعث افزایش زیاد وزن شما شود.

درمان های روان شناسی می توانند مفید باشند و پزشک عمومی می تواند شما را به سرويس بهبود دسترسی به درمان های روان شناختی (IAPT) ارجاع دهد.

برای اطلاعات بیشتر درباره درمان این اختلال، به وبسایت NHS Choice مراجعه کنید.

اختلال اضطراب و پر خوری عصبی چگونه می تواند روی شما تاثیر بگذارد؟

اگر کالری کافی دریافت نمی کنید ممکن است این موارد را تجربه کنید:

نشانه های روحی-روانی

• خواب نامناسب.
• دشواری در تمرکز کردن یا به وضوح فکر کردن درباره چیزی غیر از غذا یا کالری.
• احساس افسردگی.
• کاهش علاقه نسبت به دیگر افراد.
• دچار وسواس غذا و خوردن شدن (و وسواس داشتن در کاری دیگری مانند شستن، تمیز کردن و مرتب کردن).

علائم جسمانی

• سخت تر شدن خوردن غذا به دلیل کوچک شدن معده.
• احساس خستگی، ضعف و سرما در اثر کاهش متابولیسم.
• یبوست.
• مشاهده شدن تغییرات در پوست و مو. ریزش موی سر و افزایش موهای کرک دار در نواحی دیگر بدن. خشکی پوست یا حتی زخم بستر.
• عدم رشد کامل قد یا کاهش قد با ظاهر خمیده.
• آسیب پذیری استخوان ها که به راحتی دچار شکستگی می شوند.
• عدم توانایی در باردار شدن.
• آسیب کبدی مخصوصا در صورت نوشیدن الکل.
• در موارد حاد می تواند منجر به مرگ شود. اختلال اضطراب بیشترین آمار مرگ را در میان اختلالات روحی-روانی دارد.

اگر استفراغ کنید ممکن است:

• مینای دندان های خود را از دست دهید (در اسید معده ی داخل استفراغ حل می شوند)
• صورت متورم شود (غدد بزاغی گونه ها متورم می شوند)
• متوجه ضربان نامنظم یا تپش قلب خود شوید (استفراغ املاح موجود در خون را بهم میریزد)
• احساس ضعف کنید
• دائما احساس خستگی کنید
• دچار تغییرات وزنی شوید (پایین را ببینید)
• به کلیه های خود آسیب بزنید
• دچار صرع شوید
• توانایی بارداری را از دست دهید.

اگر از مسهل های زیادی استفاده می کنید ممکن است:

• دائما درد شکمی داشته باشید
• انگشت ها متورم شوند
• بدون مسهل نتوانید به دستشویی بروید (استفاده دائم از مسهل ها می تواند به ماهیچه های روده صدمه وارد کند)
• کاهش و افزایش بیش از حد وزن داشته باشید. زمان دفع، مقدار زیادی آب از دست بدهید ولی دوباره با نوشیدن همان مقدار با آب جذب کنید (با مسهل ها هیچ کالری ای کم نمی شود).

چه چیزی باعث ایجاد اختلالات خوردن می شود؟

جواب ساده ای نمی توان داد اما این ایده ها به عنوان توضیح پیشنهاد می شوند:

• ژنتیک: شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد اختلالات تغذیه ‌ای در خانواده ‌ها رایج هستند، حتی در مواردی که افراد مبتلا لزوما با هم زندگی نمی کنند و برخی ژن های افراد را نه تنها به اختلالات تغذیه‌ای بلکه به شرایط مرتبط نیز آسیب‌ پذیرتر می‌کنند.
• نداشتن «دکمه خاموش»: اغلب ما تا حدی می‌توانیم رژیم بگیریم تا بدنمان به ما بگوید که دیگر زمان شروع دوباره غذا خوردن است. برخی افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است این «تغییر بدنی» را نداشته باشند و همین باعث می شود که وزن بدن خود را به طور خطرناکی برای مدت طولانی پایین نگه دارند.
• کنترل: رژیم گرفتن می تواند بسیار رضایت بخش باشد. زمانی که ترازو کاهش وزن ما را نشان می دهد، اغلب ما احساس می کنیم که دستاورد مثبتی را تجربه کرده ایم. این که به طور واضح و آشکار می توانیم خود را کنترل کنیم، بسیار رضایت بخش است. احساس می کنیم که وزن ما تنها جنبه ی زندگی است که می توانیم کنترلش کنیم.
• بلوغ: اختلال بی اشتهایی عصبی ممکن است بعضی از تغییرات فیزیکی لازم برای ورود به بزرگسالی را تحت شعاع قرار دهد، مثل موهای زاید بدن و موی صورت در آقایان و رشد سینه ها و قائدگی در بانوان. این کار ممکن است فشارهای مربوط به پیری، بخصوص فشارهای جنسی را عقب بیندازد.
• فشار اجتماعی: محیط اجتماعی‌ ما به شدت رفتارمان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. میزان اختلالات خوردن در کشورهایی که به لاغر بودن اهمیت نمی‌دهند پایین‌تر است. در جاهایی که به لاغر بودن اهمیت می‌دهند، مثلا در مدارس باله، اختلالات خوردن رایج‌تر است. در فرهنگ غربی، لاغر یعنی زیبا. تلویزیون، روزنامه و مجله عکس‌های افراد ایده‌آل و به طور مصنوعی، لاغر را به ما نشان می‌دهد. برای کسی که تصویر بدنی منفی از خودش دارد، رفتن به باشگاه های ورزشی و سلامتی می تواند موجب تقویت این تصور شود. برای همین است که خیلی از ما در طول زندگی‌مان رژیم می‌گیریم. بعضی از ما در رژیم گرفتن زیاده‌روی می‌کنیم، اما برای کسی که در معرض اختلالات خوردن قرار گرفته است، این موضوع باعث می‌شود که رژیم گرفتن برای او خطرناک شود و ممکن است همان شخص دچار بی‌اشتهایی عصبی شود.
• خانواده: غذا خوردن بخش مهمی از زندگی مشترک و اجتماعی‌ ما است. پذیرفتن غذا لذت‌ بخش است و رد کردن آن معمولاً باعث ناراحتی دیگران می‌شود. این موضوع بخصوص در میان خانواده‌ ها حقیقت دارد.  ممکن است «نه» گفتن به غذا تنها راهی باشد که ‌بتوانید احساسات‌ خود را ابراز کنید یا در امور خانوادگی شرکت داشته باشید.  ارتباط باز و صادقانه بین مراقب و بیمار ضروری است. همچنین مهم است که بیش از حد قضاوت‌گر نباشیم. از سوی دیگر، خانواده‌های دوست‌ داشتنی اغلب سعی می ‌کنند شما را از عواقب اختلال ‌خوردن محافظت کنند و این می تواند به این معنی باشد که اختلال خوردن ممکن است به مدت بیشتری‌ ادامه یابد.
• افسردگی: خیلی از ما، وقتی ناراحت هستیم یا حتی کسل شده‌ایم، غذا می‌خوریم تا آرامش پیدا کنیم. افراد مبتلا به پرخوری عصبی اغلب دچار افسردگی هستند و ممکن است پرخوری به عنوان راهی برای مقابله با احساسات ناخوشایند شروع شود. متاسفانه، استفراغ کردن و مصرف مسهل ها این احساس غم را از بین نمی‌برد.
• اعتماد به نفس پایین: افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی اغلب نظر مثبتی نسبت به خود ندارند و به طور نامطلوبی خودشان را با دیگران مقایسه می‌کنند. وزن کم کردن می تواند راهی برای افزایش عزت و اعتماد به نفس باشد.
• تشویش روانی: وقتی اتفاق بدی می‌افتد یا زندگی‌ ما دچار تغییر می شود، همه ما واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهیم. بی‌اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی به عوامل زیر مربوط هستند:
  • مشکلات زندگی
  • سوء استفاده جنسی
  • بیماری‌های جسمانی
  • اتفاقات تلخ، مثلا مرگ یکی از عزیزان یا به پایان رسیدن یک رابطه صمیمی
  • اتفاقات مهم، مثلا ازدواج یا ترک کردن خانه.
• چرخه معیوب: اختلال خوردن می تواند ادامه داشته باشد. حتی بعد از اینکه فشار یا علت اصلی از بین رفته‌ باشد. وقتی شکم شما کوچک شده است، ممکن است غذا خوردن عذاب آور و ترسناک باشد.
• علل جسمی: بعضی پزشکان بر این باورند که اختلال خوردن علت جسمی دارند که تا به حال به آن پی نرده ایم.
• برخی بیماری‌ها و درمان‌ها: میزان اختلال بی اشتهایی عصبی در آدم‌های دچار قند خون، فیبروز سیستیک یا برخی بیماری‌هایی که بدون نظارت و درمان لازم باعث کم شدن وزن می‌شوند، بالاتر است. غفلت از سلامتی خود برای کاهش وزن می تواند وسوسه کننده، و در عین حال خطرناک باشد.

مردان، افرادی که نیازهای ویژه دارند و کودکان کوچک تر

اختلالات خوردن در مردان فرق دارد؟

• به نظر می‌رسد که اختلالات خوردن در مردان و پسران رایج تر شده‌ است.
• اختلالات خوردن در شغل‌ هایی که به وزن کم (چربی بدن کم) نیاز دارند، رایج‌ تر هستند. این شغل‌ها شامل اسب سواری، بدنسازی، کشتی، مشت زنی، رقص، شنا، دو و میدانی و قایق‌رانی می‌شوند.
• ممکن است که مردان اکنون به جای سکوت کردن درباره اختلالات خوردن، جهت درمان آن ها به دنبال کمک باشند.

افرادی که نیازهای ویژه دارند و کودکان کوچک تر

اختلال یادگیری، اوتیسم یا برخی اختلالات رشد ممکن است باعث مشکلات غذا خوردن شوند. به عنوان مثال، برخی افراد دچار اوتیسم ممکن است از رنگ یا بافت بعضی غذاها بدشان بیاید و از خوردن این غذاها خودداری می‌کنند.

مشکلات غذا خوردن بچه‌های قبل از نوجوانی معمولا به بافت غذا، بدغذایی و عصبانیت مربوط می شوند، تا تمایل به لاغر شدن. راه حال این نوع مشکلات با درمان بی‌اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی فرق می‌کند.

آیا خودم مشکل دارم؟

پزشکان از این پرسشنامه استفاده می‌کنند:

• آیا خود را عمدا به دلیل سیری بیش ازحد بیمار می کنید؟
• آیا نگران هستید که دیگر کنترلی بر میزان غذا خوردن خود ندارید؟
• آیا در سه ماه گذشته بیش از 6 کیلوگرم (حدود یک سنگ) وزن کم کرده‌اید؟
• آیا گمان می کنید که چاق هستید در حالی که دیگران می‌گویند که لاغر هستید؟
• آیا غذا همه جنبه‌های زندگی‌ شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد؟

اگر به دو یا چند پرشش جواب «بله» را دادید، ممکن است دچار اختلال خوردن شده‌اید.

چطور می‌توانم به خودم کمک کنم؟

پرخوری عصبی ممکن است با استفاده از کتابچه خودیاری با راهنمایی گرفتن از یک درمانگر درمان شود.

 بی‌اشتهایی عصبی معمولا به کمک سازمان یافته تری از درمانگاه و روانشناس نیاز دارد. هنوز ارزش آن را دارد که تا جایی که می توانید درباره گزینه ها اطلاعات کسب کنید تا بتوانید بهترین انتخاب را برای خود داشته باشید.

بایدها:

• وعده‌های غذایی خودتان را به صورت منظم بخورید - صبحانه، ناهار و شام. اگر وزنتان خیلی کم است، میان وعده‌ صبح، بعد از ظهر و شب هم بخورید.
• به قدم کوچکی که می‌توانید برای رسیدن به عادت‌های غذایی سالم تر بردارید فکر کنید. اگر نمی توانید با خوردن صبحانه کنار بیایید، سعی کنید چندین دقیقه در کنار میز صبحانه بنشینید و یک لیوان آب بنوشید. زمانی که به این کار عادت کردید مقداری غذا بخورید حتی فقط نصف نان تُست اما هر روز این کار را انجام دهید.
• دفترچه یادداشتی برای ثبت آنچه می‌خورید، زمان خوردن و افکار و احساسات روزانه خود نگه دارید.  از این روش می‌توانید برای بررسی ارتباطات بین احساسات، افکار و چگونگی خوردنتان استفاده کنید.
• سعی کنید درباره هرآنچه که می خورید یا نمی خورید صادق باشید، چه با خود و چه با دیگران. پنهان کاری یکی از منزوی کننده ترین جنبه های اختلالات خوردن است.
• به خودتان یادآوری کنید که لازم نیست دائما دستاوردی کسب کنید؛ به خودتان اجازه استراحت دهید.
• به خودتان یاد آوری کنید که اگر وزن بیشتری کم کنید دچار اضطراب و افسردگی در بلند مدت خواهید شد با اینکه ممکن است احساس بهتری در کوتاه مدت داشته باشید.
• دو لیست تهیه کنید، یکی برای هر چیزی که اختلال خوردن به شما ارائه داده است، و دیگری برای هر انچه که از شما گرفته است.  یک کتاب خودیاری می تواند به شما در این مورد کمک کند.
• سعی کنید با بدن خود مهربان باشید و آن را تنبیه نکنید.
• مطمئن شوید که میدانید یک وزن منطقی برای شما چقدر است و چرا.
• داستان های مربوط به روند بهبودی و تجربیات دیگران را بخوانید.  این داستان ها را در کتاب های خودیاری و یا در اینترنت می توانید پیدا کنید.
• پیوستن به یک گروه خودیاری را در نظر بگیرید، برای مثال گروه B-eat حتی پزشک عمومیتان نیز میتواند یکی از این گروه ها را به شما پیشنهاد کند.
• از وبسایت ها و گروه های اجتماعی ای که باعث تشویق شما به کاهش وزن و پایین نگه داشتن شدید وزنتان می شود اجتناب کنید. آن ها شما را تشویق می کنند تا به سلامتی خود آسیب بزنید اما زمانی که بیمار شوید هیچ کمکی به شما نخواهند کرد.

کارهایی که نباید انجام دهید:

• بیشتر از یک بار در هفته خود را وزن کشی نکنید.
• زمان خود را صرف برسی و نگاه کردن به خودتان در آینه نکنید. بدانید که هیچ کس بی نقص نیست. هر چه قدر بیشتر به خودتان نگاه کنید، احتمال پیدا کردن چیزی برای دوست نداشتن در ظاهرتان بیشتر میشود.  دائما چک کردن باعث می شود که حتی جذاب ترین افراد هم از ظاهر خودشان ناراضی شوند.
• از خانواده و دوستان دوری نکنید. ممکن است به این کارتمایل داشته باشید چون آن ها فکر می کنند وزن شما به شدت پایین است اما آنان می توانند نجات دهنده شما باشند.

اگر [از کسی] کمک نگیرم یا عادت های غذایی خود را تغییر ندهم چه می شود؟

اغلب افرادی که دچار اختلال خوردن هستن در نهایت درمان دریافت می کنند پس واضح نیست که اگر اقدامی نشود چه اتفاقی می افتد.

با این حال، به نظر میرسد که اغلب افرادی که دچار اختلالات جدی در خوردن هستند خود به خود درمان نمی شوند.

بعضی از افرادی که از بی اشتهایی عصبی رنج می برند فوت می کنند.

زمانی که وزن پایینی داشته باشید، ورزش میتواند خطرناک باشد، مخصوصا اگر بیرون از خانه در هوای سرد ورزش کنید.

دریافت کمک تخصصی برای بی اشتهایی عصبی

دکتر عمومی می تواند شمارا به یک مشاور متخصص مثل روان شناس یا روان پزشک ارجاع دهد.

می توانید مشاور خصوصی، گروه خودیاری یا کیلینیک مد نظر خود را انتخاب کنید؛ با این حال بهتر است با پزشک عمومی خود مشورت کنید.

بهتر است که سلامت جسمانی خود را به خوبی بررسی کنید. اختلالات خوردن که به آن مبتلا هستید ممکن است سلامت شما را از لحاظ جسمانی تحت الشعاع قرار داده باشد.  بعید نیست که شما بیماری تشخیص داده داشته باشید.

بهترین درمان برای شما به عواملی مثل علائم شما، سن و شرایطتتان بستگی دارد.

اولین مراحل بعد از ارجاع برای بی اشتهایی عصبی

• ابتدا یک روان پزشک یا یک روان شناس با شما در مورد شروع و پیشرفت مشکل شما صحبت خواهد کرد.  شما وزن کشی خواهید شد و بنا بر مقدار وزنی که از دست داده اید ممکن است بررسی جسمانی و آزمایش خون انجام بدهید. روان پزشک ممکن است با اجازه از خودتان با خانواده (یا حتی یک دوست) شما صحبتی داشته باشد تا شاید آن ها بتوانند به حل مشکل کمک کنند. اگر شما تمایلی به در جریان گذاشتن خانوادتان ندارید حق محرمانه ماندن اطلاعاتتان را دارید، حتی در سنین بسیار پایین. این کار در شرایطی مثل سوء استفاده یا فشار روانی در خانواده مناسب است.
• اگر هنوز با خانواده زندگی می کنید ممکن است والدین شما مسئولیت چک کردن غذایی که میخورید را حداقل در ابتدای درمان بر عهده بگیرند. این مسئولیت شامل این است که مطمئن شوند که شما مرتبا با بقیه خانواده غذا بخورید و کالری کافی دریافت کنید. با یک درمانگر به صورت منظم دیدار خواهید کرد، هم برای بررسی وزن و هم برای حمایت.
• مواجهه با این مشکل می تواند برای همگی افراد درگیر، استرس برانگیز باشد درنتیجه خانواده ی شما ممکن است نیاز به حمایت داشته باشد.  این لزوما به این معنی نیست که کل خانواده باید به جلسات مشاوره بروند (هرچند در افراد کم سن انجام این کار می تواند موثر باشد). مقصود این است که خانواده ی شما بتواند مشکل را درک کند و با آن کنار بیاید. همچنین، مشارکت خانواده با روان پزشک و شخص بیمار می تواند گاهی درروند بهبودی تاثیر مثبت داشته باشد.
• شما ای امکان را خواهید داشت که در مورد هر چیزی که شما را آزار می دهد بحث کنید مثل روابط، درس، کار یا چالش هایی که با عزت نفس خود دارید.
• ابتدا ممکن است که نخواهید به برگشتن به وزن طبیعی خود فکر کنید اما می خواهید که احساس بهتری داشته باشید، و برای حس بهتر داشتن باید به وزن طبیعی برگردید. باید بدانید که:
  • وزن ایده آل یا مناسب شما چه قدر است؟
  • چه میزان غذا هر روز نیاز دارید تا به آن وزن برسید؟
  • چه طور می توانید اطمینان پیدا کنید که چاق نمی شوید؟
  • چه طور می توانید مطمئن شوید که می توانید خوردن را کنترل کنید؟

روان درمانی یا مشاوره برای بی اشتهایی عصبی

• این کار شامل صحبت کردن با روان درمانگر درباره افکار و احساسات خود به مدت یک ساعت در هفته می شود. مشاوره رفتن می تواند به شما کمک کند که متوجه شوید این مشکل از کجا شروع شد و چگونه می توانید روش فکر و احساس کردن درباره چیزهای مختلف را تغییر دهید. شاید حرف زدن درباره بعضی چیزها ناراحت کننده باشد ولی یک روان درمان گر خوب به شما کمک می کند تا این کار را به گونه ای انجام دهید که به غلبه بر دشواری ها به شما یاری برساند. آنها همچنین به شما کمک می کنند تا به خودتان اهمیت داده و اعتماد به نفس تان را دوباره بسازید.
• نسخه‌های ویژه‌ متمرکز بر رفتار درمانی شناختی ودرمان بین‌ فردی و معمولا زمانی ارائه می‌شوند که شما به اندازه کافی بهبود یافته اید از چالش‌های درمان بهره‌مند شوید، به جای آنکه فقط تحت فشار استرس بیشتر ناشی از آنها قرار بگیرید. اگر تحت درمان هستید و در عین حال وزن شما در حال پایین آمدن است، نشان دهنده آن است که استرس می تواند باعث بدتر شدن وضعیت شود تا بهتر شدن آن.
• گاهی اوغات می تواند در قالب گروه کوچکی از افراد با مشکلات مشابه انجام شود.
• سایر اعضای خانواده می توانند با اجازه شما بیایند.  شناخته شده ترین نوع درمان خانوادگی برای بی اشتهایی عصبی طبق تحقیقات «مدل مادزلی » نامیده می شود. بزرگسالانی که شریک زندگی دارند ممکن است به عنوان یک زوج در نظر گرفته شوند. افراد فامیل و پرستارها نیز ممکن است به طور مجزا جلسه داشته باشند تا بفهمند که چه اتفاقی برای شما افتاده، چه طور می توانند با شما کار کنند، و چه طور با این موقعیت روبرو شوند.
• درمان هایی از این نوع می تواند برای ماه ها یا سال ها طول بکشد.
• دکتر در صورتی بستری شدن در بیمارستان را تجویز می کند که این مراحل جواب ندهند یا اگر وزن شما به طور خطرناکی کم باشید.

درمان در بیمارستان

این نو درمان می تواند شامل کنترل وضعیت غذا خوردن شما و صحبت کردن درباره مشکل تنها به صورت کنترل شده و در چارچوب مشخص باشد.

• برای بررسی این که شما کم خونی نداشته یا در معرض خطر عفونت نباشید آزمایش خون انجام خواهد شد.
• بررسی منظم وزن برای اطمینان از افزایش وزن تدریجی شما.
• دیگر آزمایش های تشخیصی در صورت لزوم انجام می شود تا هرگونه آسیب به قلب، شش و استخوان های شما بررسی گردد.

توصیه و کمک در خصوص خوردن و ورزش کردن

• یک متخصص تغذیه ممکن است با شما در خصوص تغذیه سالم صحبت کند که چه میزان باید غذا بخورید و برای سالم ماندن چگونه اطمینان حاصل کنید که تمام مواد مغذی را دریافت می کنید.
• شما ممکن است برای مدتی نیاز به مکمل های غذایی و ویتامین داشته باشید، تا وقتی که کمبود مواد غذایی ضروری در بدن شما وجود داشته باشد.
• تنها راهی که شما می توانید به زندگی سالم برگردید خوردن بیشتر است که این می تواند در ابتدا بسیار دشوار باشد. پرسنل به شما کمک می کنند برای:
• تعیین اهداف منطقی برای اضافه وزن
• خوردن منظم
• غلبه به اضطرابی که احساس می کنید
• پزشک عمومی می تواند به شما یک فیزیولوژیست ورزش شایسته را معرفی کند تا به شما در خصوص مقدار، نوع و شدت ورزشی که برای شما مناسب است، توصیه هایی بدهد.

داروهای بی اشتهایی عصبی

پزشک ها بعضی اوقات دارو تجویز می کنند برای کاهش اضطرابی که شما در حین درمان تجربه می کنید و به خصوص برای کم کردن «نشخوارهایی» که مبتلایان توصیف می کنند.

یکی از بیشترین داروهای استفاده شده اولانزاپین است؛ زیرا برای جوانان و افرادی که وزن کم دارند بی خطرترین دارو می باشد.  اولانزاپین می تواند از دیازپام و سایر داروهای مشابه موثرتر باشد و احتمال کمتری برای ایجاد وابستگی داشته باشد.

اضافه وزن به منزله درمان نیست اما بدون اضافه وزن نمی توانید درمان شوید. افرادی که به شدت گرسنگی کشیده اند معمولا در تمرکز کردن یا به طور واضح فکر کردن، به خصوص درمورد احساسات خود دچار مشکل می شوند.

درمان اجباری برای بی اشتهایی عصبی

این نوع درمان معمولا کمتر اتفاق می افتد. تنها در مواقعی انجام می شود که یک فرد این قدر بدحال است که:

• برای خود نمی تواند تصمیمات درست بگیرد
• باید برای آسیب های جدی تحت مراقبت قرار گیرد.

در رابطه با بی اشتهایی عصبی، درمان اجباری ممکن است در مواقعی رخ دهد که وزن شما به اندازه ای پایین است که سلامت یا (زندگی) شما در خطر است و افکار شما به شدت تحت تاثیر کم کردن وزن قرار گرفته باشد.

درمان بی اشتهایی عصبی چقدر مؤثر است؟‌

• بیشتر از نیمی از افراد مبتلا دوره درمان را کامل می کنند، هر چند که به طور میانگین برای ۶-۷ سال بیمار خواهند بود.
• درمان کامل بی اشتهایی عصبی در حالت های حاد ممکن است تنها بعد از ۲۰ سال اتفاق بیفتد.
• مطالعات در افرادی که به شدت بیمار بوده و در بیمارستان بستری شده اند نشان می دهد که یکی از پنچ نفر از این بیماران فوت می کنند. اگر فرد مبتلا در معرض درمان پزشکی قرار بگیرد، با مراقبت های به روز شده میزان مرگ و میر کمتر است.
• وقتی فردی به میزان کافی غذا بخورد، بیشتر آثار مخرب گرسنگی، به شرطی که قلب و دیگر اندام ها آسیب ندیده باشند، به تدریج محو بهبود میابد.

دریافت کمک تخصصی برای بی اشتهایی عصبی

دکتر عمومی می تواند شما را به یک مشاور متخصص مثل روان شناس یا روان پزشک ارجاع دهد.

می توانید مشاور خصوصی، گروه خودیاری یا کلینیک مد نظر خود را انتخاب کنید؛ با این حال بهتر است با پزشک عمومی خود مشورت کنید.

بهتر است که سلامت جسمانی خود را به خوبی بررسی کنید. اختلالات خوردن که به آن مبتلا هستید ممکن است سلامت شما را از لحاظ جسمانی تحت الشعاع قرار داده باشد.  به احتمال کم، ممکن است بیماری پزشکی ناشناخته ای داشته باشید.

مفیدترین معالجه برای شما احتمالاً به علائم خاص بیماری، سن و وضعیت شما بستگی خواهد داشت.

روان درمانی برای پرخوری عصبی

دو شیوه روان درمانی برای معالجه پرخوری عصبی مؤثر هستند. هر دو شیوه روان درمانی به مدت تقریباً ۲۰ هفته در جلسات هفتگی بکار گرفته شده اند.

رفتاردرمانی شناختی (CBT)

رفتاردرمانی شناختی معمولاً با یک درمانگر، کتاب خودآموز، در جلسات گروهی یا با دیسک نوری (CD Rom) انجام می شود.

رفتاردرمانی شناختی به شما کمک می کند تا افکار و احساسات خود را با جزئیات بررسی کنید. شاید لازم باشد که عادات تغذیه ای خود را به صورت روزانه در دفتری ثبت کنید تا متوجه شوید چه چیزی موجب زیاده روی های شما می شود.

آنگاه می توانید راه های بهتری برای فکر کردن و پرداختن به اینگونه موقعیت ها و احساسات بیابید. درمانگر، مانند آنچه که طی درمان بی اشتهایی انجام می دهد به شما کمک خواهد کرد تا عزت نفس خود را از نو بدست آورید.

درمان میان فردی (IPT)

درمان میان فردی معمولاً با درمانگر نیز انجام می شود، اما تمرکز آن بیشتر بر روابط شما با دیگران است. شاید دوست خود را از دست داده باشید، یا یکی از عزیزان شما فوت کرده باشد، یا تغییر بزرگی در زندگیتان رخ داده باشد، مثلاً نقل مکان کرده باشید. درمان میان فردی به شما کمک می کند تا روابط همدلانه ای که نیازهای احساسی شما را بیش از خوردن برآورده می کند را از نو بسازید.

توصیه های غذایی برای کمک به پرخوری عصبی

این توصیه ها به شما کمک می کند رویه عادی غذا خوردن را از سر بگیرید تا بتوانید بدون گرسنگی کشیدن یا استفراغ کردن، وزن ثابتی داشته باشید. یک متخصص تغذیه می تواند توصیه هایی درباره تغذیه سالم به شما بدهد.

کتاب Getting Better Bite by Bite (به منابع مراجعه کنید) می تواند در این زمینه مفید باشد.

داروهای پرخوری عصبی

حتی اگر افسرده نباشید، داروی ضد افسردگی، مثل فلوکستین (پروزاک) با دُز بالا، می تواند میل شدید به پرخوری را کاهش دهد.

این کار می تواند علائم بیماری را طی ۲ تا ۳ هفته کاهش داده و روند روان درمانی را رونق ببخشد. متأسفانه بدون انواع دیگر درمان ها، مزایای بدست آمده پس از مدتی از میان خواهد رفت.

درمان پرخوری عصبی چقدر مؤثر است؟‌

• حدود نیمی از مبتلایان بهبود می یابند، و پرخوری و سپس پاکسازی معده خود را حداقل به نصف کاهش می دهند. این به معنای بهبودی کامل نیست، اما اجازه می دهد که با دخالت های کمتر مشکلات تغذیه ای بتوانید تا حدی کنترل زندگی خود را مجدداً بدست آورید.
• اگر شما دچار مشکلاتی چون مصرف مواد مخدر، مشروبات الکلی یا آسیب رساندن به خود هستید، نتیجه بدتر خواهد بود.
• رفتاردرمانی شناختی و درمان میان فردی طی یک سال اثر می کند،‌ اما به نظر می رسد که درمان شناختی رفتاری زودتر تاًثیر خود را نشان می دهد.
• برخی شواهد نشان می‌دهند که ترکیب دارودرمانی و روان‌ درمانی نسبت به هر یک از این درمان‌ها به تنهایی موثرتر است.
• بهبودی معمولاً با روندی آهسته طی چندین ماه یا چندین سال حاصل می شود.

اطلاعات بیشتر

مشاوره آنلاین

B-eat (انجمن اختلالات تغذیه سابق): راهنمای تلفنی بزرگسالان: راهنمای تلفنی جوانان (زیر ۲۵ سال): ۱۴۱۴ ۶۳۴ ۰۸۴۵ ۷۶۵۰ ۶۳۴ ۰۸۴۵ (B-eat) مهمترین مؤسسه خیریه در انگلستان است که از افراد مبتلا به اختلالات تغذیه ای یا مشکلات غذایی، از جمله خانواده ها و دوستان، حمایت می کند.

Bodywhys – انجمن اختلالات تغذیه ای ایرلند: راهنمای تلفنی: 444 200 1890. ایمیل: info@bodywhys.ie

DWED (دیابت با اختلالات تغذیه ای)

Eating Disorder Hope: این وبسایت آمریکایی اطلاعات، شیوه های معالجه اختلالات تغذیه ای، منابع و همچنین ارائه کنندگان خدمات درمانی به افراد مبتلا به اختلالات تغذیه ای را در اختیار آنان قرار می دهد.

Healthtalk.org: بخشی از این وبسایت به جوانان مبتلا به اختلالات تغذیه ای اختصاص داده شده است.

Mental Health Ireland
ایمیل: information@mentalhealthireland.ie  به افرادی که از بیماری‌های روانی رنج می‌برند کمک می‌کند و به ترویج سلامت روان مثبت می‌پردازد.

111 NHS: گزینه های سیستم خدمات درمانی انگلیس(NHS): در صورت نیاز به کمک سریع پزشکی می توانید با شماره ۱۱۱ تماس بگیرید. اما این شماره مانند ۹۹۹ که مختص خدمات اورژانسی است عمل نمی کند. قابل استفاده ۲۴ ساعته ، ۳۶۵ روز سال، تماس با این شماره از تلفن منزل و موبایل رایگان است.

منابع آنلاین درمان شناختی رفتاری

غلبه بر پرخوری عصبی

مطالب بیشتر برای مطالعه

•  Breaking free from anorexia nervosa: a survival guide for families, friends and sufferers by Janet Treasure (Psychology Press).
•  Anorexia nervosa and bulimia: how to help by M. Duker & R. Slade (Open University Press).
• Eating Disorders:  A parents' guide by Rachel Bryant-Waugh and Brian Lask (Penguin Books).
• آموزش مهارت-محور برای عزیزان شما که مبتلا به اختلالات تغذیه ای هستند: .The New Maudsley Method Janet Treasure, Grainne Smith and Anna Crane.
• Bulimia Nervosa and Binge eating:  A Guide to Revovery by P.J. Cooper and Christopher Fairbairn (Constable and Robinson).
•  Overcoming binge eating by Christopher Fairburn (Guildford Press).
• :Getting Better BITE by BITE A survival kit for sufferers of bulimia nervosa and binge eating disorders by Janet Treasure and Ulrike Schmidt (Hove Psychology Press).
• بی اشتهایی عصبی و اختلالات تغذیه ای مربوط به آن (ANRED).
• توصیه هایی برای خودیاری: http://www.anred.com/slf_hlp.html

مراجع و واحد ها

• Agras, W. S.,Walsh, B.T., Fairburn, C. G., et al (2000) A multicentre comparison of cognitive-behavioural therapy and interpersonal psychotherapy for bulimia nervosa. Archives of General Psychiatry, 57, 459-466.
• Bacaltchuk J., Hay P., Trefiglio R. Antidepressants versus psychological treatments and their combination for bulimia nervosa (Cochrane Review). In: The Cochrane Library, Issue 2 2003. Oxford: Update Software.
• Bissada H. et al. Olanzapine in the treatment of low body weight and obsessive thinking in women with anorexia nervosa: a randomized, double-blind, placebo-controlled trial. Am J Psychiatry 2008 Jun 16.
• Eisler, I., Dare, C., Russell, G. F. M., et al (1997) Family and individual therapy in anorexia nervosa. Archives of General Psychiatry, 54, 1025-1030.
• Eisler, I., Dare, C., Hodes, M., et al (2000) Family therapy for anorexia nervosa in adolescents: the results of a controlled comparison of two family interventions.
  Journal of Child Psychology and Psychiatry, 41,727-736.
• Fairburn, C. G., Norman, P.A., Welch, S. L., et al (1995) A prospective study of outcome in bulimia nervosa and the long-term effects of three psychological treatments. Archives of General Psychiatry, 52, 304-312.
• Hay, P. J., & Bacaltchuk, J. (2001) Psychotherapy for bulimia nervosa and bingeing (Cochrane Review) In: The Cochrane Library, Issue 1.
• Lowe, B., Zipfel, S., Buchholz, C., Dupont, Y., Reas, D.L. & Herzog, W. (2001). Long-term outcome of anorexia nervosa in a prospective 21-year follow-up study. Psychological Medicine, 31, 881-890.
• Luck A.J., Morgan J.F., Reid F. et al. (2002) The SCOFF questionnaire and clinical interview for eating disorders in general practice: comparative study. BMJ, 325, 755-756.
• Milos, G., Spindler A., Schnyder, U. & Fairburn, C.G. (2005) Instability of eating disorder diagnoses: prospective study. British Journal of Psychiatry, 187, 573-578.
• NICE: Eating disorders (CG9) Eating Disorders: Core interventions in the treatment and management of anorexia nervosa, bulimia nervosa and related eating disorders (2004).
• Theander, S. (1985) Outcome and prognosis in anorexia nervosa and bulimia. Some results of previous investigations compared with those of a Swedish long-term study. Journal of Psychiatric Research, 19, 493-508.
• Senior R; Barnes J; Emberson J.R. and Golding J. on behalf of the ALSPAC Study Team (2005) Early experiences and their relationship to maternal eating disorder symptoms, both lifetime and during pregnancy. British Journal of Psychiatry, 187, 268-273.

زمان انتشار: نوامبر ۲۰۱۹

بررسی مجدد:  نوامبر ۲۰۲۲

© کالج سلطنتی روانپزشکان (Royal College of Psychiatrists) 

This translation was produced by CLEAR Global (Jul 2024)